Thursday, September 9, 2010
დაპატიმრებული დამპატიმრებელი... სად ინახავენ ქართველი პოლიციელები ნარკოტიკს
24-03-2010, 16:10
მადლენ მაჭარაშვილი
პოლიტპატიმრის სახელით ცნობილი, ნარკოტიკების შენახვისა და მოხმარების ბრალდებით დაკავებული მერაბ რატიშვილის საქმე ყველამ მიივიწყა. მაგრამ არის ერთი ადამიანი, რომელსაც, ალბათ, არასდროს დაავიწყდება მერაბ რატიშვილის დაპატიმრების დღე: ორი მიზეზის გამო - რატიშვილის დაპატიმრებაში მან უშუალო მონაწილეობა მიიღო და სოდ-ის ყოფილ კოლეგებთან ერთად იგი კანონისა და ადამიანის უფლებების უხეში დარღვევით დააპატიმრა; რატიშვილის დაპატიმრებიდან ორი წლის შემდეგ კი მან ზუსტად გაიზიარა რატიშვილის ბედი. ბედის ირონიით, მისი დაპატიმრების საბაბი და სცენარი ფატალური სიზუსტით ემთხვევა მის მიერ დაპატიმრებულის დაპატიმრების სცენარს.
რატიშვილის საქმე დღეს სტრასბურგის ევროპულ სასამართლოშია და რეგისტრაციის ნომრით განსაზღვრულ რიგს ელოდება. სოდ-ის ყოფილი თანამშრომელი მამუკა ფაჩულია კი, რომელმაც რატიშვილი ნარკოტიკების შენახვის ფაქტის საფუძველზე დააპატიმრა, თბილისის საქალაქო სასამართლოს სისხლის სამართლის საქმეთა კოლეგიის მოსამართლის განაჩენის თანახმად, განსაკუთრებით დიდი ოდენობით ნარკოტიკული საშუალების უკანონოდ შეძენის, შენახვისა და გასაღების ბრალდებით დღეს თავად იხდის სასჯელს.
მამუკა ფაჩულია შს სამინისტროს სპეციალური ოპერატიული დეპარტამენტის თანამშრომლებმა 2009 წლის 12 ივლისს დააკავეს. დაკავების მოტივი და დეტალები ტყუპისცალივით ჰგავდა მამუკა ფაჩულიას მიერ არაერთხელ ჩატარებულ დაკავების ოპერაციას. მას პირადი ჩხრეკისას ნარკოტიკული საშუალება „ბუპრენორფინის“ ათეულობით აბი აღმოუჩინეს, საცხოვრებელი ბინის ჩხრეკისას კი“კოლეგებმა“ საძინებელ ოთახში ტანსაცმლის კარადაში ჩამოკიდებული პიჯაკის ჯიბიდან გამჭვირვალე ფერის პოლიეთილენის პარკში მოთავსებული ნარკოტიკული აბები უპოვეს. როგორც ჩანს, ფაჩულია სახლში ნარკოტიკებს, სწორედ, იმ ადგილას ინახავდა, სადაც ორი წლის წინ რატიშვილთან პირადად „იპოვა“.
სამართალდამცავებმა 2009 წლის 1 დეკემბერს ასევე დააკავეს რატიშვილის დაკავების ოპერაციის ხელმძღვანელი სოდ-ის თბილისის სამმართველოს უფროსის მოადგილე ნიკა კაპანაძე. მას აღმკვეთი ღონისძიების სახით წინასწარი ორთვიანი პატიმრობაც შეუფარდეს. დაკავებულს ბრალი თაღლითობაში წაუყენეს, რაც, კანონით, თავისუფლების 6-დან 9 წლამდე აღკვეთას ითვალისწინებდა, მაგრამ კაპანაძე საპროცესო შეთანხმების საფუძველზე მალევე გაათავისუფლეს.
მერაბ რატიშვილი პოლიტპატიმრად რამდენიმე საანგარიშო მოხსენებასა და დასკვნაში არის დასახელებული: კერძოდ, ადამიანის უფლებათა საერთაშორისო ფედერაციის (FIDH) მიერ 2009 წელს შემუსავებულ დასკვნაში; სახალხო დამცველის 2008 წლის ანგარიშში, არასამთავრობო ორგანიზაცია „ადამიანის უფლებათა ცენტრის“ ანგარიშში, 2009 წლის 23 იანვარს ადამიანის უფლებათა კომისიის მიერ დამტკიცებულ გაერთიანებული ოპოზიციის მიერ შემუშავებულ დასკვნაში. რატიშვილისთვის თავისუფლების აღკვეთის პოლიტიკურ მოტივად შემდეგი მიზეზებია დასახელებული: „იყო თბილისის პოლიტიკური დისკუსიის კლუბის დამფუძნებელი, აქტიურად თანამშრომლობდა პარტიასთან „ჩვენ თვითონ“; 2007 წლის ოქტომბერში თბილისში დაწყებული აქციების დროს მნიშვნელოვან ფინანსურ დახმარებას უწევდა გაერთიანებულ ოპოზიციას.“
მერაბ რატიშვილს თბილისის საქალაქო სასამართლომ 9 წლით თავისუფლების აღკვეთა 2008 წლის 15 ივლისს მიუსაჯა. მის მიმართ სამართალდამცველთა ინტერესი 2007 წლის ნოემბრის ცნობილ მოვლენებამდე ცოტა ხნით ადრე გამოვლინდა, როცა ვინმე მოქალაქე გია მელაძის წინააღმდეგ აღძრულ საქმეში აღმოაჩინეს და საეჭვოდ მიიჩნიეს ტელეფონის ნომერი 899 39 88 ... 24 ოქტომბერს თბილისის საქალაქო სასამართლომ სანქცია გასცა 2 თვის განმავლობაში ამ ნომერზე განხორციელებული საუბრების ფარულად მოსმენაზე. სანქციის გაცემის მიზნად დასახელდა ნარკორეალიზატორების გამოვლენა, რომლებიც თითქოს ზემოთ ხსენებულ გია მელაძეს ამარაგებდნენ ნარკოტიკით. სწორედ, ამ მობილური ტელეფონის პატრონი იყო მერაბ რატიშვილი.
სამართალდამცავები აღნიშნულ სატელეფონო ნომერთან საუბრებს 24 ოქტომბრიდან 26 ოქტომბრის 22 საათამდე ისმენდნენ. სულ (შემავალი და გამავალი) 33 ზარი აღრიცხეს. აქედან მხოლოდ ორი - ერთსა და იმავე დღეს ერთი და იმავე ნომრიდან შემდგარი საუბრით დაინტერესდნენ. საუბრებს შორის შუალედი 40 წუთი იყო. მრავალიდან ამ ორის არჩევის მოტივი იყო საუბრის დროს გამოყენებული სიტყვა “შაქარი”, რომელიც ნარკოტიკების აღმნიშვნელ კოდურ სიტყვად მიიჩნიეს.
რატომ მიიჩნიეს „შაქარი“ კოდურ სიტყვად, სასამართლომ ამ საკითხზე მსჯელობა საჭიროდ არ მიიჩნია. თავად სოდ-ის თანამშრომელმა, რომელიც სასამართლოზე მოწმედ იყო მოწვეული - ამ კითხვაზე ადვოკატს სრულიად გაუგებარი პასუხი გასცა: “იმიტომ, რომ შაქარი არის თეთრი და ტკბილი“.
ადვოკატის მიერ სასამართლოსთვის წარდგენილი მასალა ადასტურებს, რომ იმ აბონენტის ბარათის მონაცემები, რომლის სახელზეც ირიცხებოდა ნომერი 895 4735... (საიდანაც საეჭვო შინაარსის საუბრებს ახორციელებდნენ) გაყალბებული იყო. მითითებული პირადობის მოწმობის ნომერი ეკუთვნოდა ერთ ადამიანს, სახელი და გვარი - სხვას, რეგისტრაციის ადგილი კი სხვას (უფრო სწორად, არავის: ის გამოიგონეს). დოკუმენტები ადასტურებენ, რომ სოდ-ს სჭირდებოდა სატელეფონო ზარი, როგორც მტკიცებულება, რათა რატიშვილის დაკავების გადაწყვეტილება მიეღო. მათ რატიშვილის დაკავების სხვა ოფიციალური საფუძველი არ ჰქონიათ.
სასამართლოს არ გაუმახვილებია ყურადღება იმაზე, რომ რატიშვილის დაკავების, მისი პირადი, აგრეთვე მისი ავტომანქანის, ბინისა და ოფისის ჩხრეკის ოქმები დარღვევით იყო შედგენილი. ამ ოქმებს ხელს არ აწერდნენ მოწმეები, ხელს არ აწერდა ადვოკატი, რომლის დასწრებას რატიშვილი დაბეჯითებით ითხოვდა. გარდა ამისა, ოქმს ხელი მოაწერა უფრო ნაკლებმა ადამიანმა, ვიდრე, თვითმხილველთა თქმით, რეალურად მონაწილეობდა ჩხრეკაში. მაგალითად, სასამართლო პროცესზე რატიშვილის მეუღლემ მოწმედ მოწვეულ სოდ-ის ერთ-ერთ მაღალჩინოსანში ამოიცნო სახლის ჩხრეკის დროს იქ მყოფი პირი ნიკა კაპანაძე, რომელსაც ჩხრეკის ოქმზე ხელი არ ჰქონდა მოწერილი. მან სასამართლოზე თავის გამართლება ასეთი არგუმენტით სცადა: ხელი იმიტომ არ მოვაწერე ოქმს, რომ ჩხრეკაზე დამსწრის სტატუსით ვიყავი. კანონის თანახმად კი, ყველა, ვინც ჩხრეკას ესწრება, ვალდებულია, ხელი მოაწეროს ჩხრეკის ოქმს.
თუმცა სასამართლოს დარღვევად არ მიუჩნევია ასეთი ჩხრეკის შედეგად მოპოვებული მტკიცებულებები: ავტომანქანიდან ამოღებული ერთჯერადი მოხმარების შპრიცში გამზადებული ნარკოტიკული ნივთიერება “მეტადონი” და სახლის ჩხრეკის დროს დაკავებულის პიჯაკის ჯიბიდან ამოღებული იგივე ნივთიერება.
ეკა ჯიხვაშვილი, მერაბ რატიშვილის მეუღლე: „ნიკა კაპანაძე მერაბის დაკავების ოპერაციას და ჩხრეკას ხელმძღვანელობდა, მამუკა ფაჩულიამ კი პირადად „ამოიღო“ ნარკოტიკი გარდერობში დაკიდებული პიჯაკის ჯიბიდან. რაღაც „ფოკუსებს“ ატარებდა ოთახში. ჩხრეკა უკვე დასრულებული ჰქონდა, რომ მიბრუნდა, ჯიბეში ხელი ჩაყო და „ჰოპ“ დაიძახა. მერე ხელში ეჭირა პოლიეთილენის პარკი, რომელშიც ნარკოტიკული ნივთიერება აღმოჩნდა.“
რატიშვილის საქმეს საქართველოს სახალხო დამცველი 2009 წლის მაისში მისი მეუღლის, ეკა ჯიხვაშვილის, მიმართვის საფუძველზე გაეცნო. საქმის მასალების მიხედვით, სოზარ სუბარმა რატიშვილი პოლიტპატიმრად მიიჩნია და სარეკომენდაციო წერილი საქართველოს იუსტიციის მინისტრს ზურაბ ადეიშვილს გაუგზავნა. ადეიშვილის უწყებიდან სახალხო დამცველის აპარატს პასუხი არ მიუღია. სოზარ სუბარის შემდეგ სახალხო დამცველად არჩეულმა გიორგი ტუღუშმა კი რატიშვილის საქმის მასალები არქივის საკუთრებად აქცია.
ეკა ჯიხვაშვილი: „სარეკომენდაციო წერილი სოზარ სუბარის დროს არის დაწერილი. მერე მალე მოვიდა ტუღუში, ეს წერილი ჩამოწერა და არქივში გადაიტანა ისე, რომ პასუხსაც კი არ დაელოდა. როცა სამინისტროს წერილს წერ, სულ მცირე, ის მაინც ხომ უნდა გიპასუხონ, არ მიმაჩნია საჭიროდ, პასუხი გაგცეთო. ახალი სახალხო დამცველი ქვეყანაში პოლიტპატიმრების არსებობას არ აღიარებს. ანუ შეგვიძლია, ვივარაუდოთ, რომ მის საანგარიშო მოხსენებებში შესაბამისი თავი სულ გაქრება. ვიდრე სოზარ სუბარი წერდა მოხსენებებს, ყველა ანგარიშში ახსენებდა პოლიტპატიმრებს და, მათ შორის, მერაბ რატიშვილის საკითხს. გიორგი ტუღუშს პარლამენტში არასმათავრობო სექტორთან გამართულ შეხვედრაზე პირადად დაუსვა ნანა კაკაბაძემ კითხვა, აღიარებთ, თუ არა ქვეყანაში პოლიტპატიმრების არსებობასო. პასუხი არ გაუცია, ყველანაირად აარიდა თავი ამ კითხვას.“
მერკელს სიყვარულით, რუსული ბომბების მუზეუმად ქცეული საქართველოდან
მერკელს სიყვარულით, რუსული ბომბების მუზეუმად ქცეული საქართველოდან
18-03-2010, 19:09
მადლენ მაჭარაშვილი„მომღერალი ხე“ იმ ჭურვებისგან დამზადდება, რომლებიც რუსებმა აგვისტოს ომის დროს გორსა და თბილისში, 31-ე ქარხნისა და ვაზიანის ტერიტორიაზე ჩამოყარეს. ბომბების ნამსხვრევებისგან ხელოვნების ნიმუშის შექმნა და ამით, ომის დროს გარდაცვლილთა ხსოვნის უკვდავყოფა შეიძლება“. სწორედ , ასე წარმოუდგენია დავით გაჩეჩილაძეს 2008 წლის აგვისტოში დაღუპული ქართველების ხსოვნის მემორიალი.
პროექტის თანახმად, ხსოვნის ხე უჟანგავი რკინის მილებისგან აიწყობა. ჰორიზონტალურად განლაგებული მილები 360 გრადუსიან მრგვალ ღერძს შექმნიან, ვერტიკალური მილაკები კი, ე.წ. ჩინური ზარების პრინციპით ქარის სიჩქარის მიხედვით იწკრიალებენ. ხის მუსიკალური ჟღერადობა ქარის სიჩქარეზე იქნება დამოკიდებული. ყველა მილს, ისევე, როგორც სალამურს, ამოჭრილი ექნება ენა, როდესაც ქარი დაუბერავს, მილები სხვადასხვა მელოდიას გამოსცემენ - ჩიტის სტვენიდან ნაღმის აფეთქების ხმამდე.
„მათ შორის დედის ტირილის ხმაც იქნება და „იავნანაც“. ხმა შემზარავი რომ არ გამოვიდეს, ნოტების მიხდვით დაბალნსდება ტალღის სიგრძე. „იავნანას“ საქართველოში დაღუპულ გმირებსაც უმღერიან და პატარა ბავშვსაც, რომელიც მომავალი ვაჟკაცი და გმირი უნდა გაიზარდოს“, - ამბობს დავით გაჩეჩილაძე და აღნიშნავს, რომ „მომღერალი ხე“ საქართველოში პირველად დაიდგმება. მსგავსი რამ, არც პოსტსაბჭოთა ქვეყნებშია.
პროექტის განხორციელებას თბილისში აპირებს, აეროპორტის გზაზე. გეოგრაფიული განედისა და გრძედის გათვალისწინებით ეს მონაკვეთი თბილისსა და გორს ერთმანეთთან აკავშირებს, ანუ იმ ქალაქებს, რომლებშიც რუსული ბომბები ჩამოყარეს. ამბობს, რომ პროექტი ბევრმა ნახა და მოიწონა, მაგრამ ვერ იხილა მთავარი გადაწყვეტილების მიმღებმა, ქალაქის თავმა, გიგი უგულავამ. ,,ქუჩაში დახვედრა მე არ შემიძლია, შეხვედრაზე კი არავინ მიღებს“, - წუხს პროექტის ავტორი.
დავით გაჩეჩილაძის კრეატივი მხოლოდ პროექტების წერაში არ ვლინდება. ის განათლებით ჟურნალისტია, უნივერსიტეტის დამთავრების შემდეგ ჯერ სადოქტორო ხარისხი დაიცვა. 35 წლისაა და 5 შვილი ჰყავს. პროფესორია. ერთხანს „იესემში“ და უნივერსიტეტში ასწავლიდა ჟურნალისტებს, ამჯერად პედაგოგობისთვის გამოყოფილ დროსაც ხელოვნებას უთმობს. წერს ლექსებს, ხატავს, მუშაობს ძერწვაზე, ქანდაკებებზე, წერს მუსიკებს. ხელოვნების დარგებში სპეციალური განათლება არ მიუღია. რომელიმე კონკრეტული მიმდინარეობის ჩარჩოებშიც ვერასდროს ეტევა. ნახევრად ხუმრობით ამბობს, რომ „მინდიზმის“ მიმდევარია: „მინდა და ვწერ, მინდა და ვხატავ, მინდა და ვძერწავ... თუ მოგწონთ, მიიღეთ“.
რამდენიმე პერსონალური გამოფენა უკვე ჰქონდა. მათ შორის ერთ-ერთი გერმანიაში მოეწყო. მაშინ დავით გაჩეჩილაძის ნახატები ნაივური მხატვრების გამოფენაზე გამოიტანეს. ნაივი ცოტა პრიმიტიული სტილია შესრულების ტექნიკის თვალსაზრისით, მაგრამ ფილოსოფიური, ღრმა შინაარსით გამოირჩევა. 2006 წელს გერმანიაში მოწყობილ მის გამოფენაზე სხვა საპატიო სტუმართა შორის კანცლერი ანგელა მერკელიც მისულა, დავით გაჩეჩილაძის ნახატი ძალიან მოსწონებია. ასე ერგო საჩუქრად მერკელს ,ქართველი თვითნასწავლი მხატვრის ერთ-ერთი ტილო. სახელად “დრონი მეფობენ და არა მეფენი”.
ლექსებს და ნოველებსაც წერს. ახლო მომავალში მესამე კრებულის გამოცემას აპირებს. კრებული ოთხ ენაზე იქნება - ქართული, რუსული და გერმანული ორიგინალებია, ამ ენებზე დავითი თავად წერს წიგნში შევა ინგლისურად - ნათარგმნი ლექსებიც. 218-გვერდიან წიგნში, 60-მდე ნახატი იქნება. პირველად საქართველოში წიგნს ექნება ანიმაცია და წიგნის გადაფურცვლისას მკითხველი ანიმაციურ გრაფიკას იხილავს. ლექსებს სხვადასხვა მოტივზე ქმნის: ლირიკა, ჰეროიკა, რომანტიკა...
მიაჩნია, რომ პოეტი მოძღვარია, შემოქმედება კი აღსარებაა - საჯაროდ თქმული, გულწრფელი აღსარება. პირველი ლექსი 19 წლის ასაკში დაწერა, პირველი სიმღერა - 25 წლისამ. მის ლექსზე მისივე ავტორობით შექმნილ სიმღერებს სხვადასხვა თაობის ისეთი საუკეთესო მომღერლები ასრულებენ, როგორებიცა არიან: გია ჭირაქაძე და ნანული აბესაძე, თამარ ჭოხონელიძე და მარიამ როინიშვილი, ანსამბლი ფესვები, ზუკა ხუციშვილი და სალომე გასვიანი, უნიჭიერესი ლოტბარი და სოლისტი დავით ოთიაშვილი.
„ვერ ვიტყვი, რომ ლექსს ან მუსიკას ვწერ, ან ვხატავ... თუ რამე კარგი დამიწერია ან დამიხატავს, არ მახსოვს, როგორ გავაკეთე ეს. ყველაფერი ღვთის ნებაა, ადამიანი, უბრალოდ, გადამწერია, მედიატორია, რომელიც ვალდებულია, შეულამაზებლად მიიტანოს სხვებამდე ის, რაც თავად წაიკითხა.“
მისი მესამე წიგნი სურვილებით მთავრდება. ბოლო გვერდზე საკუთარი ცხოვრების მთავარი პროექტი აქვს მონიშნული.
„ეს არის კვარიათას ღვთისმშობლის გამოცხადების მონუმენტი. რომელიც უნიჭიერეს მხატვარსა და მოქანდაკესთან, თემურ ნინიძესთან ერთად შევქმენი. მონუმენტი მრგვალი ფორმების ქანდაკება არ არის, მისი ფორმატი მართლმადიდებლური გორელიეფის ტიპის კანონიკის შესაბამისია. კვარიათა ღვთისმშობლის გამოცხადების სცენას ასახავს და ისტორიულ ფაქტს ეძღვნება.
1453 წელს, როდესაც კონსტანტინეპოლი დაეცა, ქრისტიანული სიწმინდეები აღმოსავლეთის ქვეყნებისკენ წაიღეს. სწორედ, იმ დროს მოხვდა საქართველოში ღვთისმშობლის კვართი. ეს კვართი დღეს ზუგდიდის მუზეუმშია დაცული, მანამდე ხობის მონასტერში იყო, უფრო ადრე კი გელათში. კვართის ისტორია სოფელ კვარიათთან არის დაკავშირებული. კვარიათი ლაზური სიტყვიდან „კვარი ათადან“ მოდის, მეგრულად - „კვართი ათაშეა“, ლიტერატურულ ქართულზე ეს „კვართი აქას“ ნიშნავს.
105 წლის მუსლიმმა, მუედინ ფერაძემ პირადად მიამბო ღვთისმშობლის კვართის ისტორია. ის ხოჯა იყო და მოლოცვილი ჰქონდა მექა, მაგრამ ბოლომდე საქართველოს დიდ პატრიოტად რჩებოდა. მან მოიტანა ჩვენამდე ეს ლეგენდა.
ბერძნებს ღვთისმშობლის კვართის საბერძნეთში წაღება საქრთველოს გავლით განუზრახავთ, გზად თურქი მდევარი წამოსწევიათ და ბრძოლა გაჩაღებულა. ღვთისმშობლის კვრთი აქვე გადაუმალავთ ნაომარი და დაჭრილი ბერძენნი მიმოფანტულან, მდევარიც გასცლიათ. ბერძენთა ხუცესს ღვთისმშობლის კვართის ძებნა ქართველებთან ერთად დაუწყია. მთელი დღე ეძებდნენ თურმე, ხუცესს საცეცხლური დაუნთია და კმევა კმევითა და ლოცვით კვართის ძებნას შესდგომიან. ამ დროს მოხდა სასწაული, ზეცა გაიხსნა, ცეცხლი გადმოვიდა და ხმა გაისმა: ესე არს ჩემი წილხვედრი ქვეყანა ივერია, რომელიც გადარჩება და გაბრწყინდება, დასტურად ამისა კვართი ჩემი ესე აქ დარჩებაო. ბერძნები იძულებული გახდნენ, ღვთისმშობლის კვართი საქართველოში დაეტოვებინათ.
წინაპრებისგან გადმოცემული ეს ამბავი მუედინ ფერაძემ ასე მომიყვა: „იმ ადგილას, სადაც ცეცხლი გადმოვიდა, ერთი ფოთოლი, ერთი ფიჩხაი დამწვარი არ იყო, რამეთუ იგი ცეცხლი ღვთიური იყო და ხეი და ბუჩქა არ დაუწვავს. და მას შემდეგ სამას წელიწადს თურქობა იყო, ავაზაკობა იყო, უკეთურობა იყო, ცუდკაცობა იყო, მაგრამ იმ ალაგას, იმ ადგილას არავინ მისულა, სახატეი ერქო და არც ფიჩხაი, არც თივაი, არც შეშაი, არც ძროხაი, არც ფარაი იქ აღარ შესულა.“
მხოლოდ კომუნისტების დროს, 1956 წელს,ხრუშოვის პერიოდში, კოლმეურნეობის გაფართოების მიზნით გადაუწყვეტიათ ამ მთაზე ციტრუსების ხეივნის გაშენება. მიწის მოსახნავად ტრაქტორით შესულან. ტრაქტორი გაფუჭებულა და ადგილიდან ვეღარ დაუძრავთ. ტრაქტორისტს შეშინებია და მუშაობის გაგრძელებაზე უარი უთქვამს. მახლობლად ერთი „გულადი“ კომკავშირელი აღმოჩნდა თურმე, მძღოლი აიძულა, ტრაქტორი დაექოქა. ელდა დასცემია და იქვეე გარდაცვლილა.
კვარიათა, ანუ ღვთისმშობლის გამოცხადების მონუმენტი, სახით ზღვისკენ იდგება, სიმბოლურად უყურებს ათონის მთასა და დანარჩენ ევროპას, მარჯვენა ხელით აფხაზეთს აკურთხებს, მარცხენა ხელით - ლაზეთსა და ტაო-კლარჯეთს. ზურგის მხრიდან დაშენებულია მეორე კომპოზიცია - საქართველოს დიდების ხატი, ძელიცხოველი, რომელიც მცხეთის მხარეს, ანუ მეორე იერუსალიმსკენ, იქნება მიმართული. ძელიცხოველი საძირკველში სიმბოლურად იქნება ჩახატული უფლის კვართი. ყოვლადწმინდა ღვთისმშობლის გორელიეფის მხრებსა და ზურგს ქერუბიმები და ანგელოზები დაფარავენ.
დღევანდელი თურქეთის ტერიტორიაზე 12 მილიონამდე ქართველი: ლაზი და გურჯი ცხოვრობს. ამ ქანდაკებას ლაზურ სახელს კვარიათას რომ დავარქმევთ, ეთნიკური წარმოშობის ბევრ ქართველს გაუჩნდება კითხვა, რა არის ქრისტიანობა და პასუხის შემდეგ მეტად ჩაუღმავდება წინაპრების ისტორიას.
კვარიათა მსოფლიოში დღეს არსებულ ღვთისმშობლის გამოსახულებებს შორის ყველაზე დიდი გორელიეფი იქნება, მსოფლიოში არსებულ დიდ მონუმენტებს შორის კი რიგით მე-7.
დავით გაჩეჩილაძე ამბობს, რომ პროექტის ხორცშესხმისთვის ღვთის ნებასთან ერთად პოლიტიკური ხელისუფლების კეთილგანწყობაც არის საჭირო.
„ეს არ არის მხოლოდ მხატვრული ან რელიგიური პროექტი. კვარიათა შავი ზღვის სანაპიროს ტურისტებისთვის მეტად მიმზიდველს გახდის. რიო დე ჟანეირო მაცხოვრის ქანდაკების აღმართვამდე 300-ათასიანი ქალაქი იყო, დღეს რამდენიმე მილიონიანი ქალაქია და უამრავ ტურისტს მასპინძლობს. რამდენიმე ეპისკოპოსს ვესაუბრე და იდეა მოეწონათ. ქანდაკების ესკიზს მოკლე ხანში დავასრულებ და ოფიციალურად მივაწვდი საპატრიარქოს. პირველად უწმინდესსა და უნეტარესს წარვუდგენ და აზრს ვკითხავ. პირად საუბრებში პროექტს დადებითად აფასებენ პოლიტიკურ წრეებშიც, მაგრამ გადაწყვეტილების მიმღები მხოლოდ პრეზიდენტია და მასთან შეხვედრა ჯერ ვერ შევძელი.“
პროექტის ავტორის თქმით, ინიციატივა მისაღებია თურქებისთვისაც. ინვესტორის საკითხიც თითქმის გადაწყვეტილია. „პროექტის დაფინანსების სურვილი უკვე გამოთქვა ქართველი ეროვნების ადამიანმა, გურჯმა, რომელიც ერთდროულად არის საქართველოს და თურქეთის მოქალაქე. მას საკუთარი ბიზნესინტერესები აქვს და „კვარიათას“ კომერციულ პროექტად განიხილავს. თუ პრეზიდენტის პოლიტიკური ნება იქნება, „კვარიათას“ დასრულება 2012 წლამდეც არის შესაძლებელი.“
"დიანა ტრაპაიძე საქართველოს წინააღმდეგ"
18-03-2010, 16:24
მადლენ მაჭარაშვილი
ტელეკომპანია „იმედი“ საზოგადოების აღშფოთების საგანი უკვე მეორედ გახდა. პირველი დიდი აქცია „იმედის“ რკინის ჭიშკართან 2007 წლის ნოემბერში გაიმართა. მაშინ საზოგადოება ხელისუფლების მიერ დარბეულ „იმედს“ და ჟურნალისტებს უჭერდა მხარს. მერე ყველამ დაივიწყა „იმედიც“ და უფლებაშელახული ჟურნალისტებიც, რომელთა უმეტესობა ხელისუფლებამ იძულებული გახადა, სამსახური დაეტოვებინა. ჟურნალისტები კი დღემდე აგრძელებენ საკუთარი უფლებებისთვის ბრძოლას. მათ სტრასბურგის სასამართლოს მიმართეს, სადაც მათ უფლებებს იურისტი ლია მუხაშავრია დაიცავს.
ევროპულ სასამართლოში სამართალს ათზე მეტი ქართველი ტელეჟურნალისტი მოითხოვს. მათ შორის ერთ-ერთი „იმედის“ ყოფილი კორესპონდენტი დიანა ტრაპაიძეა. „ახალი 7 დღე“ მასთან ინტერვიუს გთავაზობთ.
–თქვენ იყავით ტელეკომპანია „იმედის“ ერთ–ერთი წამყვანი ჟურნალისტი. რატომ მიიღეთ თავის დროზე ტელეარხის დატოვების გადაწყვეტილება?
- დაუმსახურებლად აღმოვჩნდით სხვა რეალობაში და სხვა მფლობელის ხელში. იმ რეალობიდან გამომდინარე, სრულიად დამსახურებულად დავტოვე „იმედი“. ჩემს მოკლე განცხადებაში, რომელიც „იმედის“ გენერალური დირექტორის სახელზე დავწერე, ასეთი ტექსტი იყო: აღარ ვიმუშავებ „იმედში“, რადგან პროფესიული მოვალეობის ღირსეულად შესრულება აქ უკვე შეუძლებლად მიმაჩნია.
–13 მარტს, როცა მთელი საზოგადოება აღშფოთებული იყო „მოდელირებული ქრონიკით“, თქვენ როგორი განცდა გქონდათ? ამას იმიტომ გეკითხებით, რომ ეს მეორე შემთხვევა იყო, როცა ტელეკომპანია „იმედი“ მთელი მსოფლიოს ყურადღების ცენტრში მოექცა...
- მოვისმინე ბევრი შეფასება. „მომავალი ომის“ სცენარის ავტორები და შემსრულებლები ამბობენ, რომ სწორად მოიქცნენ, როდესაც მომავლის საფრთხეები ასახეს. მე კი ვფიქრობ, რომ ამას საერთო არაფერი აქვს ჟურნალისტიკასთან. ეს ადამიანები რომ კინემატოგრაფიაში ყოფილიყვნენ, ის სფერო იხეირებდა და არც ჟურნალისტიკა დაზარალდებოდა. ეს იყო მარაზმი, იმის მიუხედავად, ჰქონდა თუ არა გადაცემას იმიტირებულის მიმანიშნებელი ტიტრი. ეს იყო უგემოვნებობა და ბოდვა, საზოგადოების შოკში ჩაგდების მცდელობა
– 2007 წლამდე არსებულ „იმედზეც“ ხშირად ამბობდნენ, რომ არ იყო თავისუფალი, რომ ის კონტროლდებოდა ოპოზიციური პოლიტიკური ძალებისა და მათ უკან მდგარი ქვეყნის მიერ. რა განმარტებას გააკეთებდით ამაზე?
-ზუსტად იმის გამო დავრჩი „იმედში“ თავის დროზე, რის გამოც წამოვედი ორი წლის შემდეგ. იმ „იმედში“, რომლის კრიტიკაც ახლაც მესმის, მე ვიყავი თავისუფალი. ჟურნალისტიკა არის პირადი პასუხისმგებლობის პროფესია, თუ ვინმეს რომელიმე რეპორტაჟი ან გადაცემა არ მოგწონდათ, ეს მხოლოდ იმ წამყვანს და იმ ჟურნალისტს დააბრალეთ, რომელიც მასზე მუშაობდა. „იმედში“ იყო სარედაქციო დამოუკიდებლობა. გეთანხმებით, არხი იყო კრიტიკული, მაგრამ დამეთანხმეთ, თავისუფლება იქ, სადაც ბევრი რამ არის გასაკრიტიკებელი, ბუნებრივად გულისხმობს კრიტიკის არსებობას.
-მოკლედ მოგვიყევით იმ ამბებზე, რომელიც ტელეკომპანია „იმედში“ 2007 წლის ნოემბერში ხდებოდა.
-ჩვეულებრივად იგეგმებოდა გამოშვებები. რაც არ მომწონდა, იყო ის, რომ პირდაპირ ეთერში დიდი დოზით გვქონდა აქციები. თუმცა 4 ნოემბერს ჩვენ უკვე შევწყვიტეთ აქციების ტრანსლირება. ის, რომ ხელისუფლება არ მოდიოდა ჩვენს არხზე პოლიტიკურ თოქშოუებში მონაწილეობის მისაღებად, იმით იყო გამოწვეული, რომ არხის მარგინალიზაციას ცდილობდნენ.
-რატომ გადაწყვიტეთ სტრასბურგში სარჩელის შეტანა დღეს? რა არის სარჩელის მთავარი მოთხოვნა?
-ორ წელიწადზე მეტია, მაინტერესებს, 7 ნოემბერს მე ვიყავი დამნაშავე თუ ხელისუფლება. ფაქტია, რომ მოხდა დანაშაული. ამის გამო პასუხისმგებლობა უნდა დაეკისროს ვინმეს. თუ მე ვმონაწილეობდი ანტისახელმწიფოებრივ საქმეებში, უნდა განმიმარტოს და დამიმტკიცოს ეს ვინმემ.
ძალიან მაინტერესებს, ვაწყობდი თუ არა იმ დღეს სახელმწიფო გადატრიალებას. თუ არ ვაწყობდი, მაშინ რატომ დაირღვა ჩემი უფლებები. მე, როგორც ერთი კონკრეტული ჟურნალისტი, ჩემს უფლებას თუ არ დავიცავ, მითუმეტეს, ვერ დავიცავ სხვის უფლებას.
– ვიცი, რომ ერთგვარ უხერხულობას განიცდით სარჩელის ოფიციალური სახელწოდების გამო (დიანა ტრაპაიძე საქართველოს წინააღმდეგ), სტრასბურგამდე მიმართეთ თუ არა საქართველოს სასამართლოს ამ მიზნით, ან თუ გიფიქრიათ ამ საკითხზე?
-მე ჩემი შელახული უფლების დასაცავად ვჩივი სტრასბურგის ადამიანის უფლებათა დაცვის სასამართლოში. ერთხელ უკვე ვთქვი, რომ ძალიან მაწუხებდა ამ საქმის სათაური: დიანა ტრაპაიძე საქართველოს წინააღმდეგ. თუმცა გამოსავალი ასეთ ფორმულირებაში ვიპოვე: დიანა ტრაპაიძე უკეთესი საქართველოსთვის, სადაც 7 ნოემბერი აღარ განმეორდება.
ქართული სასამართლოსთვის არ მიმიმართავს. ჯერ კიდევ 10 ნოემბერს დავწერე სარჩელი, რომელიც „იმედის“ ახალმა მფლობელმა გასაგები მიზეზების გამო არ მიიყვანა ბოლომდე. ახლა იურიდიული მომსახურება შემოგვთავაზა ლია მუხაშავრიამ და მე სიამოვნებით მივიღე ეს შეთავაზება.
- როგორც ვიცი, „იმედის“ სხვა ჟურნალისტებიც აპირებენ სტრასბურგში სარჩელის გაგზავნას, ვინ არიან ისინი და სარჩელები ინდივიდუალური იქნება თუ ერთობლივი?
-ყველა საქმე იქნება ინდივიდუალური. სხვების ნაცვლად ვერ ვისაუბრებ. მეც ძალიან ბევრი ვიფიქრე სარჩელზე. უხერხულობას მიქმნიდა სათაური, მაგრამ არც ის მინდოდა, ჩემ გამო ვინმე რიგითი პოლიციელი ან სოდ-ის თანამშრომელი დასჯილიყო. ამიტომ მივიღე გადაწყვეტილება, მივხვდი, რომ ეს აუცილებლად უნდა გავაკეთო.
– „იმედის“ ყველაზე ცნობილი სახეები: გიორგი თარგამაძე და ინგა გრიგოლია არ გამხდარან სტრასბურგის სასამართლოში გასაჩივრების ინიციატორები. როგორ გგონიათ, რატომ?
-გიორგი თარგამაძე თავიდან იყო ამის ერთ ერთი ინიციატორი. ინგა გრიგოლია კი საერთოდ არ ჩართულა ამ პროცესში, თქვა, რომ ლონდონში მიდიოდა და იმიტომ. შეგიძლით თავად მათ ჰკითხოთ მიზეზი. ყველა ინდივიდუალურად იღებს გადაწყვეტილებას.
–როდის გაიგზავნება სარჩელი სტრასბურგში და რა თანხებთან არის დაკავშირებული ეს პროცესი?
- ამ ყველაფერს არეგულირებს ლია მუხაშავრიას ორგანიზაცია. იურიდიული მომსახურების ხარჯებსაც ორგანიზაცია ფარავს. თუმცა, კონტრაქტის თანახმად, თუ საქმე მივა ფინანსურ კომპენსაციამდე, ორგანიზაცია საკომპენსაციო თანხის 40 პროცენტს მიიღებს. საკომპენსაციო თანხის საკითხი კიდევ ერთი უხერხულობაა. ჩემს მოთხოვნაში დასახელებული იქნება მინიმალური თანხა, ჩემთვის საკუთარი უფლებების დაცვა არის მნიშვნელოვანი, ფინანსურ კომპენსაციას მხოლოდ სიმბოლური მნიშვნელობა აქვს.
ფიქრია ჩიხრაძე: სააკაშვილი და უგულავა პირადად აკონტროლებენ ტელეარხებს, არველაძე კი ნომენკლატურული ბიზნესმენია
16-03-2010, 22:58
მადლენ მაჭარაშვილი
„მოდელირებული ქრონიკის“ შესახებ ტელეკომპანია „იმედის“ გენერალური დირექტორის გიორგი არველაძისა და მისი მოადგილის ეკა წამალაშვილის სატელეფონო საუბარი ჩანაწერის „გმირების“ მხრიდან ფაბრიკაციად და რუსული სპეცსამსახურების ნამუშევრად მოინათლა. თუმცა ეს პასუხი ნაკლებად დამაჯერებელი აღმოჩნდა საზოგადოების დიდი ნაწილისთვის – ინტერნეტით გავრცელებულმა სატელეფონო საუბარმა გაამყარა ეჭვი, რომ „იმედის“ გადაცემით ქვეყნის პირველი პირი იყო დაინტერესებული, არველაძის „ხელშეუხებლობამ“ კი ხაზი გაუსვა იმას, რომ იგი კვლავ მმართველი გუნდის დამსახურებული წევრია და არა კერძო ბიზნესმენი ან „იმედის“ მენეჯერი.
„ახალი 7 დღე“ ახალი მემარჯვენეების ერთ–ერთ ლიდერს ფიქრია ჩიხრაძეს ესაუბრა.
ფიქრია ჩიხრაძე: არველაძე თანამდებობიდანაც კი არ გადადგა. არადა, ამ გადაცემის გამო პასუხი მკაცრად არის მოსათხოვი. იურისტები ადასტურებენ, რომ ტელეკომპანია „იმედის“ ქმედება შეიძლება შეფასდეს, როგორც ტერორისტული აქტი და მასში მონაწილე ადამიანებს სისხლის სამართლის პასუხისმგებლობა დაეკისროთ.
13 მარტსვე გვქონდა განცდა, რომ „იმედის“ სატელევიზიო გადაცემა სააკაშვილის უშუალო მონაწილეობით შექმნილი სცენარის ერთ–ერთი ფრაგმენტი იყო. შემდეგ ეს სატელეფონო ჩანაწერითაც დადასტურდა. ვინც ასე თუ ისე იცნობს სააკაშვილის ხელწერას, იცის, რომ სააკაშვილს წინასაარჩევნო პერიოდში ანტირუსული ისტერიების შექმნა ახასიათებს. ხელოვნურად შექმნილი ისტერიკის ფონზე კი ცდილობს, ხაზი გაუსვას დასავლეთზე და დასავლურ ღირებულებაზე ორიენტაციას.
13 მარტს თბილისში არ ვიყავი, მე და ჩემი მეგობრები „ალიანსიდან“ სამუშაო შეხვედრაზე ქალაქგარეთ ვიყავით გასულები. ვხედავდით, როგორ იცლებოდა სასტუმრო მომსახურე პერსონალისგან. როდესაც ტელევიზორი ჩავრთეთ, ნახევარი გადაცემა უკვე გასული იყო, მაგრამ პოლიტიკური გამოცდილების გამო პირველივე წუთიდან მივხვდით, რასთან გვქონდა საქმე. 2008 წლის 8 აგვისტო გამახსენდა, როდესაც გავრცელდა ინფორმაცია, რომ თბილისისკენ რუსული ტანკები მოდიოდნენ. იმ დროსაც ზუსტად ვიცოდი, რომ ეს ტანკები რუსული არ იყო და ბრძოლის ველიდან დაბრუნებულ ჩვენს ჯარისკაცებს ეკუთვნოდა, სატელეფონო ცნობარის მეშვეობით ყველა ნაცნობს გავუგზავნე ინფორმაცია, რომ ეს დეზინფორმაცია იყო.
ამჯერად იგივე ვერ მოვახერხე, სატელეფონო ხაზები გადატვირთული იყო და კავშირი – შეუძლებელი. ადამიანები შოკში ჩავარდნენ ამ გადაცემის გამო. არველაძისა და წამალაშვილის სატელეფონო ჩანაწერით დადასტურდა, რომ გადაცემის მიზანიც სწორედ ეს იყო. საკუთარი მოქალაქეებისადმი ასეთი უპასუხისმგებლო და სიძულვილით სავსე დამოკიდებულება მხოლოდ სააკაშვილის ქვეცნობიერით შეიძლება აიხსნას. სააკაშვილს აქვს სადომაზოხისტური მიდრეკილებები და, როგორც ჩანს, საზოგადოების რეაქციისგან მაზოხისტური ტკბობაც განიცადა.
- არველაძემ და წამალაშვილმა სატელეფონო ჩანაწერის ნამდვილობა არ დაადასტურეს და აღნიშნეს, რომ ეს მხოლოდ რუსული სპეცსამსახურების ხელწერაზე მიანიშნებს...
- ვისაც უნდა ჩაეწერა ეს საუბარი, ფაქტია, რომ იგი არსებობს. სატელეფონო საუბრების მოსმენა და ჩაწერის მეთოდები შესაბამისმა ორგანოებმა იკვლიონ. ფაქტია, რომ საუბარი ძალიან ბუნებრივად ვითარდება და, სწორედ, იმ გადაცემას შეეხება, რომელიც 13 მარტის ეთერში ვიხილეთ. მართალია, თავად ამბობენ, რომ ეს არის დამონტაჟებული სპეცსამსახურების მიერ სხვადასხვა დროს შემდგარი საუბრებიდან ამოკრებილი ტექსტების მიხედვით, მაგრამ ტელეგადაცემა სულ ორი დღის გასული იყო ეთერში და, შესაბამისი სამუშაო რომ შესრულებულიყო, მთელი მსოფლიოს წამყვანი სპეცსამსახურების წამყვანი ტექნოლოგები უნდა ჩართულიყვნენ საქმეში. ეს არის აბსურდი. ნამდვილად არ მჯერა, რომ ეს საუბარი დამონტაჟებულია. თუ ვინმეს ეჭვი ეპარება, ძალიან იოლად შეიძლება ამის დადასტურება. არსებობს საერთაშორისო, მიუკერძოებელი ექსპერტიზა, რომლის პასუხის მიღებაც უმოკლეს ვადაში შეიძლება.
არველაძის თანამდებობიდან გათავისუფლება არაფერს ნიშნავს, რადგან ამ შემთხვევაში მას სხვა თანამდებობაზე გადაიყვანენ. ასე დაატარებდნენ კიდეც მას თანამდებობიდან თანამდებობაზე. არველაძე არაფერს წყვეტს, საქმე გვაქვს უფრო მნიშვნელოვან ვერტიკალთან, რომლის სათავეშიც დგას მიხეილ სააკაშვილი. ამავე ვერტიკალში არიან ის „ექსპერტებიც“, რომლებიც თურმე ასევე მონაწილეობდნენ ამ გადაცემის მომზადებაში.
- სატელეფონო ჩანაწერში ხსენებულ გია ნოდიას გულისხმობთ?
- ნოდიასაც და ზურაბ დავითაშვილსაც. სოციალურ ინტერნეტქსელებში რამდენიმე ადამიანი კამათობდა იმაზე, რომ ამ ტელეგადაცემის ეთერში გასვლით ცუდი არაფერი მომხდარა. გიგა ბოკერიას ოჯახის წევრები ამბობდნენ, რომ წინასწარ იცოდნენ, მაგრამ გადაცემაში არც არაფერი იყო ხალხის შესაშინებელიო. ფაქტია, რომ საქართველოს მოსახლეობამ სერიოზული შოკი განიცადა. გასათვალისწინებელია ისიც, რომ 2008 წლის ამბები ამ ადამიანების აღქმაში ჯერ კიდევ არ იყო მივიწყებული. რატომ უხეთქავენ გულს საკუთარ მოსახლეობას? ამ კითხვაზე პასუხი არის ძალიან რთულიც და ძალიან მარტივიც: ხელისუფლებას ჰგონია, რომ გულგახეთქილ მოსახლეობას ტვინებსაც ჩაურაზავს და საკუთარი სურვილის შესაბამისად მართავს. მე კი ვფიქრობ, რომ პირიქით მოხდება.
- გიორგი არველაძის პოლიტიკურ ბიოგრაფიას თუ გავითვალისწინებთ, ალბათ, დიდი მტკიცება არ სჭირდება იმას, რომ მას დღეს კვლავ აქვს პოლიტიკური გავლენა, მაგრამ ამჯერად აქტუალურია იმაზე საუბარი, თუ „ნაციონალური მოძრაობის“ რომელ ჯგუფშია არველაძე...
- “ნაციონალური მოძრაობის“ შიგნით არსებულ დაჯგუფებებში კარგად ვერ ვერკვევი. ვიცი ერთი რამ: ორივე დაჯგუფების სათავეში დგას მიხეილ სააკაშვილი, რომელიც უშუალოდ აკონტროლებს ცენტრალურ ტელეარხებს, მისი ნება–სურვილის გარეშე ეთერში არც ერთი გადაცემა არ გადის. ასევე ვიცი, რომ გიგი უგულავა პირადად ხელმძღვანელობს საინფორმაციო გამოშვებებს. ფაქტია ისიც, რომ „ნაციონალური მოძრაობის“ შიგნით არსებული დაჯგუფებები ერთმანეთის შესახებ კომპრომატებს აგროვებენ, მაგრამ დღეს მე ეს ნაკლებად მაინტერესებს.
- ვიდრე ტელეკომპანია „იმედის“ გენერალური დირექტორი გახდებოდა, ეკონომიკის სამინისტროდან წამოსვლის შემდეგ, გიორგი არველაძემ განაცხადა, რომ კერძო ბიზნესში აპირებდა მოღვაწეობას. თქვენ თუ გაქვთ ინფორმაცია, რა ბიზნესი აქვს არველაძეს?
- ის დღესაც ამბობს, რომ არის ბიზნესმენი. როდესაც ჯოზეფ ქეიმ ტელეკომპანია „იმედის“ აქციები გაყიდა, არველაძემ განაცხადა, რომ ეს აქციები არაბულმა კომპანიამ შეიძინა, გვიმტკიცებდა, რომ თავად აწარმოებდა მოლაპარაკებებს ამ კომპანიასთან და ხელშეკრულებაც მანვე გააფორმა. მაგრამ შემდეგ იყო „რაკიინის“ განცხადება, რომ მათ ტელეკომპანიასთან არანაირი კავშირი არ აქვთ, „რაკიინ ჯორჯია“ კი არის ქართველების მიერ შექმნილი ჯგუფი თუ ბიზნესკომპანია, რომელშიც, როგორც ამბობენ და როგორც მარეგულირებელ კომისიაში განხილვის დროს გაირკვა, თავად არველაძეა მოწილე.
გიორგი არველაძის ბიზნესი სხვა არაფერია, თუ არა ნომენკლატურული ბიზნესი, სადაც საჭიროდ მიიჩნევენ ხოლმე მის მენეჯერობას და წინა პლანზე წამოწევას, იქ გადაიყვანენ ხოლმე. გიორგი არველაძის დამოუკიდებელი ბიზნესის შესახებ კი არაფერი გამიგია.
Labels:
"იმედი",
არველაძე,
ფიქრია ჩიხრაძე
„იმედის“ ობიექტივში სააკაშვილი „უკვდავი“ გმირია
15-03-2010, 20:32
ინტერვიუ სოციოლოგ იაგო კაჭკაჭიშვილთან
მადლენ მაჭარაშვილი
-ბატონო იაგო, როგორც სოციოლოგი, როგორ შეაფასებდით ტელეკომპანია „იმედის“ ე.წ. მოდელირებულ გადაცემას? როგორ ფიქრობთ, რამდენად გაითვალისწინეს იდეის ავტორებმა და შემსრულებლებმა საზოგადოების მოსალოდნელი რეაქცია?
– მოსალოდნელ შედეგზე რომ ეფიქრათ, ამ გადაცემას ალბათ არ გააკეთებდნენ. ფაქტობრივად, არ მოიძებნა საქართველოში არც ერთი ინტერესთა ჯგუფი, რომელიც ამ რეპორტაჟს გაამართლებდა. გადაცემა იყო საყოველთაოდ მიუღებელი. მოსალოდნელი შედეგი არ იყო გათვლილი, მაგრამ, არ იქნება მართებული, ვთქვათ, რომ ეს უნებლიედ გააკეთეს. ეს იყო კარგად დაგეგმილი აქცია, რომელიც ბევრ რამეს ისახავდა მიზნად.
დღეს ნაციონალური (ე.ი. სახელისუფლო) მედიაარხებით ძირითადი აქცენტი კეთდება იმაზე, რომ დაირღვა „მაუწყებლის ქცევის კოდექსი“ და ყველაფერი წესრიგში იქნებოდა, „ქრონიკის“ მიმდინარეობისას მაყურებელი ტიტრების ან სხვა ფორმის გამოყენებით საქმის კურსში ყოფილიყო იმასთან დაკავშირებით, რომ ეს მხოლოდ მოდელირებაა და არა რეალური ამბავი.
მაყურებლის შეცდომაში შეყვანა, ცხადია, პროფესიული ეთიკის უხეში დარღვევაა. თუმცა, აქ უფრო მთავარი თავად ამ სიუჟეტის შინაარსობრივი მხარეა, რომელსაც არავითარი კავშირი არა აქვს იმასთან, „ქრონიკა“ გამაფრთხილებელი ტიტრების თანხლებით წავიდოდა, თუ არა.
-სიუჟეტის შინაარსობრივი მხარე რომ განვიხილოთ, საშიში ტექსტის გარდა რა საშიშ გზავნილებს შეიცავდა გადაცემის სიუჟეტი?
– საქართველოს ჰყავს მხოლოდ „ჩასარეცხი“ პოლიტიკური ოპოზიცია (გამონაკლისის გარეშე), რომელიც არის მოღალატე, გამყიდველი და მომართულია ამბოხის გზით ხელისუფლების დამხობისკენ და მზადაა, ამ საქმეში შეურთდეს რუსეთის აგრესიას საქართველოს და სააკაშვილის წინააღმდეგ;
ქართულ ჯარში არსებობენ მოღალატეები, რომლებიც მზად არიან, ქვეყნის ბედი და თავისუფლება ხელისუფლების დამხობაში გაცვალონ. ქართული ჯარი არ არის ის ინსტიტუტი, რომელიც საქართველოს ინტერესებს დაიცავს.
რუსეთი „შეუქცევადი“ მტერია, ანუ აბსოლუტური ილუზიაა მასთან მოლაპარაკებები და თანამშრომლობა, თუნდაც პერსპექტივაში;
საქართველოს ახლანდელი ხელისუფლება ერთადერთი, უალტერნატივო პატრიოტული ძალაა ქვეყნის შიგნით, რომელსაც საქართველოს გადარჩენა შეუძლია;
სანამ რუსეთი არსებობს (და ის ყოველთვის იარსებებს), საქართველო უნდა ცხოვრობდეს მუდმივი უსაფრთხოების და ომისათვის საყოველთაო მობილიზაციის რეჟიმში;
რუსეთის მხრიდან ასეთი საყოველთაო და მოულოდნელი აგრესიის პირობებშიც კი სააკაშვილის მოკვლა მხოლოდ ნოღაიდელისთანა მოღალატეების ფანტაზიის ნაყოფია – სინამდვილეში სააკაშვილი უკვდავი გმირია, რომელსაც რუსული ტყვიაც კი ვერასოდეს „დაეწევა“;
ამერიკის ხელისუფლების პოლიტიკის ქვაკუთხედია რუსეთთან კონფრონტაცია, საქართველოს ინტერესების სასარგებლოდ. ანუ ბლეფია არგუმენტი იმის შესახებ, რომ დასავლეთი მოგვიწოდებს რუსეთთან ურთიერთობის დალაგებისთვის.
- რა არის ამ გზავნილების მთავარი მიზანი?
– საქართველოს მოსახლეობის დაშინება და მოქალაქეებში უმწეობის განცდის ჩანერგვა, რაც განაპირობებს მათი პროტესტის მოჩლუნგებას ხელისუფლების მიმართ და ყურადღების გადატანას გარე საფრთხეებზე; მიზნებს შორის ასევე არის: პოლიტიკური ოპოზიციის უპირობო დისკრედიტაცია; სააკაშვილის ხელისუფლების უალტერნატივობა; საქართველოს „ისრაელიზაცია“, ანუ მუდმივი მოლოდინი იმისა, რომ როგორც საქართველოს მოქალაქის სიცოცხლეს, ისე ქვეყნის არსებობას საფრთხე ემუქრება; რუსეთის „სიტუაციური მტრის ხატის“ გადაქცევა „მარადიულ მტრის ხატად“; მუდმივი საფრთხის არსებობის ფონზე ქვეყანაში დემოკრატიული ცვლილებებისა და დემოკრატიაზე ზრუნვის უსაზრისოდ გამოცხადება.
- სხვადასხვა კვლევის თანახმად საქართველოში საზოგადოება ენდობოდა მედიას გაცილებით მეტად, ვიდრე, ვთქვათ, სასამართლოს. „იმიტირებული ქრონიკის“ შემდეგ შეიცვლება თუ არა მედიის მიმართ საზოგადოების ნდობის ხარისხი?
- მედია ნდობის დიდი ხარისხით არ გამოირჩეოდა. ეს სამარცხვინო საქციელი ყველა ტელეარხს არ დააზარალებს. „იმედის“ გადაცემა უარყოფითად შეაფასა საზოგადოებრივმა მაუწყებელმაც კი, რომელიც არ გამოირჩევა ხელისუფლებასთან დაახლოებული პირების კრიტიკით. ამ შემთხვევაში არველაძე, სწორედ, ხელისუფლებასთან დაახლოებულ პირად მიიჩნევა. „იმიტირებული ქრონიკა“ აუცილებლად დააზარალებს ტელეკომპანია „იმედს“, მაგრამ, რთულია თამამად იმის თქმა, რომ ეს იმოქმედებს სხვა მედიასაშუალებების ნდობის რეიტინგზე.
Labels:
"იმედი",
იაგო კაჭკაჭიშვილი,
ომი.ქრონიკა
ოპოზიციის ლიდერის გამოვლენის ფორმულა „თბილისის კრებაზე“ გაირკვევა
ოპოზიციის ლიდერის გამოვლენის ფორმულა „თბილისის კრებაზე“ გაირკვევა სიახლეები, საშინაო
24-02-2010, 20:19
მადლენ მაჭარაშვილი
ოპოზიციის ლიდერები და „საზოგადოებრივი დარბაზის“ წარმომადგენლები ჭადრაკის სასახლეში 24 თებერვალს მხოლოდ შეთანხმებაზე შეთანხმდნენ: ოპოზიციის საერთო კანდიდატის გამოვლენის ფორმაზე კი ახლო მომავლაში შეთანხმდებიან. უახლოეს დღეებში გამართულ „თბილისის კრებაზე“ გამოცხადდება, რა პრინციპით შეირჩევა თბილისის მერობის ოპოზიციური კანდიდატი: პრაიმერით, პოლიტიკური შეთანხმებით თუ სოციოლოგიური გამოკვლევების შედეგებით.
„თბილისის კრების“ წინ ჭადრაკის სასახლეში შეიკრიბა ადგილობრივი თვითმმართველობის არჩევნებში მონაწილეობის მსურველი ოპოზიციური პარტიების ერთი ნაწილი. ზურაბ ნოღაიდელის, ირაკლი ალასანიას, ზვიად ძიძიგურის, კობა დავითაშვილისა და მათი პარტიების გვერდით არ ჩანდნენ დავით უსუფაშვილი, დავით გამყრელიძე და მათი პარტიები, მაგრამ იქ იყო თბილისური ელიტა: ოთარ მეღვინეთუხუცესი, გურანდა გაბუნია, ქეთი დოლიძე, ჯანსუღ ჩარკვიანი, მაკა ასათიანი...
„საზოგადოებრივი დარბაზის“ ინიციატივით გამართულ ყრილობაზე ბევრი განსაკუთრებული მადლობა თბილისის მერობის ერთ–ერთმა სავარაუდო კანდიდატმა ირაკლი ალასანიამ დაიმსახურა, დარბაზში შეკრებილთა განსაკუთრებული ტაში კი – ზურაბ ნოღაიდელმა.
საზოგადოებისა და პოლიტიკური პარტიების წარმომადგენლები ოპოზიციური ერთიანობის იდეას მიესალმნენ და პრაიმერის, სოციოლოგიური კვლევებისა და პოლიტიკური შეთანხმების მეთოდების უპირატესობებსა და ნაკლოვანებებზე იმსჯელეს. მეტ–ნაკლებად შეჯერებულ ვარიანტზე ისაუბრა იურისტმა ზაქარია ქუცნაშვილმა. მისი თქმით, ჯერ სოციოლოგიური კვლევა უნდა გაიმართოს, კვლევის შედეგად გამოკვეთილ ორ ლიდერს შორის კი ლიდერი პრაიმერით უნდა გამოვლინდეს.
„ჭადრაკის სასახლეში“ არავინ გრძნობდა „უხერხულობას“ პრორუსულ ძალად გამოცხადებული ზურაბ ნოღაიდელის გვერდით, ყველა თანხმდებოდა ფორმულაზე: ყველანი ერთად – სააკაშვილის წინააღმდეგ!
ლევან გაჩეჩილაძე სააკაშვილთან და „ნაციონალურ მოძრაობასთან“ დასაპირისპირებლად შეუპოვარი ბრძოლის უპირატესობაზე საუბრობდა:
„მინდა მივმართო ყველას: ჩემს ძმაკაცებს, პოლიტიკურ მეგობრებს – იბრძოლეთ ბოლომდე და რიგით ჯარისკაცად გამოგყვებით. პრინციპი „გაყავი და იბატონე“ სააკაშვილის რეჟიმთან ერთად უნდა დამთავრდეს“.
ირაკლი ალასანიამ კი ოპოზიციის ერთიანობის პროცესში პარტნიორი პოლიტიკური ძალების ჩართვის იმედი გამოთქვა: „თბილისის საზოგადოების ძალიან დიდი ნაწილი მხარს უჭერს ერთიანი კანდიდატის იდეას. მივდივართ ერთიანობისკენ. ამ პროცესს არავინ უნდა გამოაკლდეს. ჩემთვის მთავარია, საზოგადოებას გაუჩნდეს ერთიანობის განცდა და გამარჯვების რწმენა. ჩვენი მთავარი მეტოქე არის იმედგაცრუება. დიდი იმედი მაქვს, ერთიან კანდიდატზე შეთანხმების პროცესში ჩაერთვება ყველა ოპოზიციური ძალა, მათ შორის ჩემი პარტნიორები: „ახალი მემარჯვენეები“ და „რესპუბლიკელები“. პრაიმერთან დაკავშირებით მათ აქვთ საკუთარი პრინციპული პოზიცია. სოზარ სუბარმაც გამოხატა პოზიცია. სუბარის მსგავსად მეც მიმაჩნია, რომ სოციოლოგიური გამოკითხვების გზით კანდიდატის გამოვლენა ბევრად უფრო მართებულია, მაგრამ ჯობს, მოვლენებს წინ არ გავუსწროთ და კონსულტაციების შედეგს დაველოდოთ. საერთო კანდოიდატის გამოვლენისკენ ერთი გზით უნდა ვიაროთ და ამ პროცესიდან არავინ უნდა გავრიყოთ.“
ნოღაიდელის გარეშე ოპოზიციური ერთიანობა ვერ წარმოუდგენია ქართული ინტელიგენციის ერთ ნაწილსაც.
გურანდა გაბუნია: „მე არ ვიცი, რა არის პოლიტიკა. ზურაბ ნოღაიდელს ვგულშემატკივრობ იმიტომ, რომ ჩემი ახლობელია. ჯერ კიდევ „მოქალაქეთა კავშირიდან“ ვიცნობ და არ მგონია, რომ რამე ცუდი გააკეთოს. მგონია, რომ ხალხი მას აუცილებლად დაუჭერს მხარს. არ მესმის, რუსეთთან ურთიერთობა რატომ არის ცუდი, საომრად ხომ არ მივდივართ? რა დროს ომია? ყველა მეზობელთან უნდა გვქონდეს კარგი ურთიერთობა. აზერბაიჯანი, სომხეთი – ყველა მეგობარი უნდა იყოს და რატომ უნდა იყოს რუსეთი მტერი? დამიბრუნოს ჩემი აფხაზეთი და არაფერს ვერჩი“.
30 მაისს გამოჩნდება, როგორ „გვის ახალი ცოცხი“
11-02-2010, 19:01
მადლენ მაჭარაშვილი
„არჩევნები და მედია“,– ასე ერქვა დისკუსიას, რომელიც 11 თებერვალს ცენტრალური საარჩევნო კომისიის ინიციატივით სასტუმრო „თბილისი მარიოტში“ გაიმართა. ცესკოს თავმჯდომარემ ზურაბ ხარატიშვილმა მედიის წარმომადგენლებს თანამშრომლობა შესთავაზა და არჩევნების დემოკრატიულად ჩატარების საკითხზე მედიის ინიციატივების გაზიარებაზე თანხმობა გამოთქვა. შეხვედრას საქართველოში მოქმედი მედიის უმრავლესობა დაესწრო. თუმცა დისკუსია ვერ შედგა. დიალოგის ფორმატი პრესკონფერენციის ფორმატში გადავიდა. ჟურნალისტები კორესპონდენტებად დარჩნენ, ცესკოს წარმომადგენლები – რესპონდენტებად.
ჯონ ლენონის ცნობილი სიმღერის ფრაზა – „მე ვარ მეოცნებე, მაგრამ მარტო არ ვარ“ – ზურაბ ხარატიშვილმა მედიისთვის ღია და გამჭვირვალე ურთიერთანამშრომლობის შეთავაზებისთვის გამოიყენა. „დემოკრატიული არჩევნების ჩატარებაზე ოცნება“ კი – მედიის წარმომადგენელთა განცხადებით, მხოლოდ იმ შემთხვევაში შეიძლება იქცეს რეალობად, თუ პრობლემის მოგვარება ერთ–ერთი მთავარი საკითხით, საარჩევნო სიების სრულყოფით, დაიწყება. საარჩევნო სიების დამაჯერებლობა კი ამ ეტაპზე ეჭვს იწვევს, რადგან, უკანასკნელი აღწერის თანახმად, საქართველოში დაახლოებით 4,3 მილიონი მცხოვრებია, ხოლო უკანასკნელი არჩევნების დროს
არსებული სიების მიხედვით – 3.7 მილიონი ამომრჩეველი.
შეხვედრაზე გადაწყდა, რომ ამომრჩეველთა რიცხვის არგუმენტებით დასაბუთება საჯარო რეესტრის სარეგისტრაციო სამსახურის ხელმძღვანელის გიორგი ვაშაძის კომპეტენციაა. ზურაბ ხარატიშვილმა მედიას პირობა მისცა, რომ 16 თებერვლის ბრიფინგზე, სწორედ, ბატონ ვაშაძეს მოიწვევს. მანამდე კი საარჩევნო სიების გადამოწმების საკითხთან დაკავშირებით ცესკო პოლიტიკური პარტიების წარმომადგენლებს შეხვდება.
მედიასა და ცესკოს წარმომადგენლებს შორის გამართულ შეხვედრაზე საზოგადოებრივი მაუწყებლის სამეთვალყურეო საბჭოს წევრმა ლევან გახელაძემ მედიამონიტორინგის შექმნის იდეა წამოაყენა. მისი თქმით, მონიტორინგი მედიამ უნდა ჩაატაროს, ერთი მხრივ, საარჩევნო პროცესსა და პროცედურებზე და, მეორე მხრივ, მონიტორინგი უნდა განხორციელდეს თავად მედიის მუშაობაზე.
ზურაბ ხარატიშვილის განმარტებით კი, ცესკო მომავალი კვირიდან მედიასთან ურთიერთობის ახალ ეტაპზე გადავა, რაც ყოველდღიური პრესრელიზებისა და ყოველკვირეული საინფორმაციო ბიულეტენების მომზადებით გამოიხატება. ხარატიშვილისვე თქმით, ცესკოში ყოველ სამშაბათს გაიმართება ბრიფინგი, რომელზეც ყველა მედიასაშუალების კითხვებს კომპეტენტური პირები უპასუხებენ.
მედიის წარმომადგენლები ცესკოს ინიციატივებსა და თანამშრმლობის გამჭვირვალობის იდეას იწონებენ, თუმცა პრაქტიკაში მისი განხორციელება მაინც საეჭვოდ მიაჩნიათ და აცხადებენ: მხოლოდ 30 მაისს გამოჩნდება, როგორ გვის ახალი ცოცხი.
შიდა პოლიტიკა: ედპ „პოსტმოდერნისტ ჯაშუშებს“ ამხელს, კობა დავითაშვილი კი „კუებზე“ კომენტარს არ აკეთებს პოლიტიკა » საშინაო
8-02-2010, 23:34
მადლენ მაჭარაშვილი
საქართველოს ეროვნულ–დემოკრატიული პარტია ქართველი პოლიტიკოსების რუსულ პოლიტიკასთან კავშირს გმობს და ამ კონტექსტში ოპოზიციური პარტიების ერთ ნაწილს საქართველოში რუსული პოლიტიკის გამტარებლებსა და „პუტინის ბიჭებს“ უწოდებს.
ქართველი ერის წინააღმდეგ რუსეთის მიერ ჩადენილი დანაშაულები და რუსეთის სამსახურში მყოფი ქართველები – ამ საკითხს მიეძღვნა ახალგაზრდა ეროვნულ–დემოკრატების მიერ ორგანიზებული აქცია, რომელიც ქაშუეთიდან, გია ჭანტურიას საფლავიდან, დაიწყო და გმირთა მოედანზე დასრულდა.
პროკლამაციებში ქართველი ერის წინააღმდეგ რუსეთის მიერ ჩადენილი დანაშაულის არასრული ჩამონათვალი 1801 წლის რუსული მანიფესტით იწყება და 2008 წლის აგვისტოს მოვლენებით მთავრდება; რუსეთის სამსახურში მყოფი ქართველების არასრულ სიას კი სერგო ორჯონიკიძის, ფილიპე მახარაძისა და იგორ გიორგაძის შემდეგ ყოფილი პრემიერმინისტრის, ნოღაიდელის, გვარი ამშვენებს. კონკრეტული სია ზოგადი ფრაზით სრულდება: „მათ საქმეებს აგრძელებს ყველა პოლიტიკოსი, რომელიც უარს ამბობს ნატოზე და ნეიტრალიტეტის საფარქვეშ რუსეთს ემსახურება.“
ვიდრე პარტიის ახალგაზრდული აქტივი თემატურ პროკლამაციებს ხალხში არიგებდა, პარტიის თავმჯდომარე, ბაჩუკი ქარდავა, ზურაბ ნოღაიდელის, კობა დავითაშვილის, ზვიად ძიძიგურისა და კახა კუკავას აშკარა და დაფარულ პოლიტიკურ პოზიციებს საჯაროდ გმობდა. ბაჩუკი ქარდავას თქმით, ეს ადამიანები რუსული პოლიტიკის გამტარებლები არიან.
„მოვისმინე დავითაშვილის განცხადება და აშკარად ვამჩნევ მას, რომ რუსული პოლიტიკის მხარდამჭერია და არც ცდილობს ამის შენიღბვას. გავა დრო და ყველა გამოამჟღავნებს რეალურ სახეს. ასე ფიქრობს ყველა, ვინც ხელი მოაწერა „პრაიმერს“: ძიძიგური, კუკავა, დავითაშვილი – ეს ადამიანები პირდაპირ აცხადებენ, რომ საქართველოს საგარეო პოლიტიკური კურსი იყო შეცდომა – ანუ ჩვენ დასავლეთისკენ კი არა ჩრდილოეთისკენ უნდა ვიაროთო.
ნოღაიდელმა კი პირდაპირ განაცხადა, რომ საქართველოში მიმდინარე პოლიტიკური პროცესების შესახებ ინტენსიურად მიაწვდის ინფორმაციას რუსულ პოლიტიკურ ორგანიზაცია „ედინაია როსიასა“ და მის ლიდერს, ვლადიმერ პუტინს. ეს რაღაც ახალი პოსტმოდერნული ჯაშუშობაა. სწორედ, ამგვარ პოლიტიკას ატარებენ ზურაბ ნოღაიდელი და ნებისმიერი პოლიტიკოსი, რომლებიც აცხადებენ, რომ საქართველომ უნდა აირჩიოს ნეიტრალიტეტი და უარი თქვას ნატოზე, ისინი მოგვიწოდებენ, რომ უარი ვთქვათ დამოუკიდებლობაზე. ბუნებრივია, ასეთი პოლიტიკოსი ვერ მიიჩნევა ქართული პოლიტიკური ძალის წარმომადგენლად. რუსული პოლიტიკისა და, კონკრეტულად, პუტინის პოლიტიკის გამტარებლები არიან.
როდესაც დავითაშვილი აცხადებს, რომ საქართველოს ნატოზე ჯვარი არ დაუწერია, ეს რუსული პოლიტიკის შეფარული მხარდაჭერაა. კუკავა და ძიძიგური ამ ეტაპზე „წვალობენ“, პოზიციას ღიად არ გამოხატავენ, თუმცა დარწმუნებული ვარ, რომ ნოღაიდელს არც ისინი უღალატებენ და მის გვერდით იქნებიან.“
„ახალი 7 დღე“ ბაჩუკი ქარდავას ბრალდებაზე კომენტარისთვის „ხალხის პარტიის“ ლიდერს, კობა დავითაშვილს დაუკავშირდა. ბატონმა კობამ საკუთარი პასუხი მოკლედ ასე ჩამოაყალიბა: „არ ვაპირებ კომენტარს კუებზე“,– შემდეგ კი განგვიმარტა, რომ კუს სინონიმები ედპ და მისი ლიდერები არიან, რომლებმაც დღეს რატომღაც ფეხი გამოყვეს.
Labels:
დავითაშვილი,
ედპ,
ჯაშუშები. ნატო.
ორი ოსეთის გაერთიანების იდეა და თრუსოსა და გუდას ხეობების ბედი
5-02-2010, 01:35
მადლენ მაჭარაშვილი
კოკოითის პარლამენტის ვიცესპიკერის იური ძიცოითის განცხადებით, „სამხრეთ ოსეთი“ საქართველოსგან ძალიან მალე კურორტ გუდაურთან ახლო მდებარე ტერიტორიას - გუდას ხეობას მოითხოვს, ჩრდილოეთი ოსეთი კი - თრუსოს ხეობას.
ედუარდ კოკოითისა და მისი მხარდამჭერების პრეტენზიები ქართულ მიწაზე 2008 წლის აგვისტოს რუსული აგრესიის შემდეგ გაიზარდა. ახალგორის დაპატრონების შემდეგ ოსმა სეპარატისტებმა პრეტენზია თრუსოს ხეობაზე გამოთქვეს. 2009 წლის აგვისტოში “რია ნოვოსტისთვის” მიცემულ ინტერვიუში ედუარდ კოკოითმა “ისტორიული წიაღსვლებით” “დაადასტურა”, რომ თრუსოს ხეობა ოდითგანვე ოსური მიწა იყო და საბჭოთა კავშირის დროს საქართველოს გაურკვეველი მიზეზით გადაეცა. იმავე პერიოდში რუსულენოვან ინტერნეტგამოცემა „აირონ თაიმსში“ (www.iron-times.ru) გამოქვეყნდა ვინმე ვადიმ თოხსიროვის სტატია. ავტორის „დასაბუთებით“, თრუსოს ხეობა ისევე, როგორც თეთრი არაგვის სათავეების ხეობა, ძირძველი ოსური ტერიტორიაა და ისტორიულად ახალგორს ეკუთვნოდა, ხოლო ახალგორი, თავისთავად, ოსეთია. თოხსიროვს სტატიაში ნათქვამის დასადასტურებლად მეფისნაცვლის პერიოდის მაგალითები მოჰყავდა. მეფის რუსეთის ჩინოვნიკები კი, თავის მხრივ, წყალგამყოფად ჯვრის უღელტეხილს ასახელებდნენ და მის გადაღმა არსებულ ტერიტორიას მთლიანად ვლადიკავკაზის, ანუ ოსეთის, ტერიტორიად განიხილავდნენ. ვადიმ თოხსიროვის პუბლიკაცია ოსი „ისტორიკოსების“ მიერ მოყვანილ „წყაროებს“ ეფუძნებოდა, რომლებიც ამტკიცებენ, რომ თრუსოს ხეობა, კობის ტაფობი და ხევი-ყაზბეგი თავიდანვე ოსეთის კუთვნილება იყო. ამავე თემაზე უკვე საკმაოდ დიდი ხანია მუშაობს ჩრდილოეთ ოსეთში მოქმედი არასამთავრობო ორგანიზაცია „დარიალიც“.
„ახალი 7 დღე“ აღნიშნულ საკითხზე კომენტარისთვის მცხეთა-თიანეთის ყოფილ გუბერნატორს, „დემოკრატიული მოძრაობა - ერთიანი საქართველოს“ ერთ-ერთ ლიდერს – შალვა ოგბაიძეს დაუკავშირდა.
„ამ სამწუხარო პროგნოზის თაობაზე ადრეც განვაცხადე. თუ იმ დროს მხოლოდ ვინმე თოხსიროვი და არასამთავრობო ორგანიზაციები ახმაურებდნენ ამ თემას და ცდილობდნენ „თვალის დადგმას“ ჩვენს ტერიტორიაზე, ამჯერად უკვე ე. წ. პოლიტიკური პირები საუბრობენ და განცხადებებს ვიცესპიკერი აკეთებს. ეს უკვე არის ოფიციალურად წაყენებული ტერიტორიული პრეტენზია საქართველოს მიმართ. ორი ოსეთის გაერთიანების იდეის ხორცშესხმას აპირებენ და სურთ, ამ პროცესებს ხურდად გააყოლონ გუდას ხეობა. თრუსოს ხეობასა და ყაზბეგს კი უკვე თავისად მიიჩნევენ.
ყველაზე სამწუხარო ის არის, რომ საქართველოს ხელისუფლება მხოლოდ იგნორირების პოლიტიკას მიმართავს. მართალია, ეს ფორმა არის პოლიტიკური პასუხის ერთ-ერთი ნაირსახეობა, მაგრამ ამ ეტაპზე ის არცთუ ეფექტურია. თუ ჩვენ არ შევაჩერეთ „პოლიტიკური ჯაყოიები“, ქვეყანა თეიმურაზ ხევისთავის მდგომარეობაში აღმოჩნდება.
აუცილებელია დიპლომატიური მექანიზმების ამოქმედება. საქართველოს ხელისუფლება კი ამაზე არც ფიქრობს, რაც საკმაოდ სერიოზულ ეჭვებს ბადებს და ხეობის მოსახლეობას დიდ საფრთხეს უქადის.“
Labels:
თრუსო,
კოკოითი. ოგბაიძე.
სასამართლო და "ბოდიში"
3-02-2010, 22:52
„ყველას გავაგებინებ, რომ საქართველოში არის კუკავა, რომელიც ლანძღავს ქალბატონებს და მეძავებს ეძახის“
მადლენ მაჭარაშვილი
ნინო ხინიკაძე
კახა კუკავას წინააღმდეგ საქალაქო სასამართლოში შეტანილი სარჩელის განხილვა 11 თებერვლისთვის გადაიდო. 3 თებერვალს გამართულ სხდომაზე კი მოსამართლე ლევან გვარამიამ მხარეებს მორიგებისკენ მოუწოდა. კონსერვატიული პარტიის გენერალური მდივნის, კახა კუკავას, წინააღმდეგ შეტანილი სარჩელის ავტორი მოქალაქე ლელი იაშვილი სიტყვიერი შეურაცხყოფის გამო ( სადავო სიტყვა „ოცლარიანი კახპაა“) კუკავასგან საჯაროდ ბოდიშის მოხდასა და 20 ათასი ლარის გადახდას ითხოვდა. ამჯერად სასამართლო მხოლოდ ბოდიშის მოხდის საკითხზე მსჯელობს, რადგან, მოსამართლის გადაწყვეტილებით, 20 ათასი ლარის კომპენსაციის სახით გადახდა მხოლოდ სიმბოლური მნიშვნელობის მატარებელია და ამ მიზნით 1 ლარის გადახდაც შეიძლება აღმოჩნდეს საკმარისი.
თუ კახა კუკავა საჯარო ბოდიშზე დათანხმდება, ამ შემთხვევაში მხარეთა ადვოკატებს შესათანხმებელი ერთი საკითხიღა დარჩებათ: რომელი მედიასაშუალებები უნდა მოიწვიონ კუკავას „საჯარო ბოდიშის“ დასაფიქსირებლად.
მოსამართლის მიერ პროცესის გადადების შემდეგ „ახალი 7 დღე“ ქალბატონ ლელი იაშვილს ესაუბრა.
„თუ კუკავა ბოდიშს არ მოიხდის და მოსამართლეც დაეთანხმება მის პოზიციას, საქმეს შემდგომ ინსტანციებში გავასაჩივრებ. თუ სადმე ხმა მიმიწვდება, ყველას გავაგებინებ, რომ საქართვლოში არის კუკავა, რომელიც ლანძღავს ქალბატონებს, და მეძავებს ეძახის. ეს კი სასამართლო გადაწყვეტილებაზე უარესი იქნება. დრო ბევრი მაქვს, მხოლოდ შაბათ-კვირას ვმუშაობ. ყველა ელჩს შემოვივლი და მოვუყვები ამის შესახებ, ამბის გასახმაურებლად ყველაფერს გავაკეთებ, რადგან თავმოყვარეობაზე ძვირფასი ამქვეყნად არაფერია.“
ლელი იაშვილი აცხადებს, რომ მისთვის მთავარი ამჯერად კუკავას მიერ საჯაროდ ბოდიშის მოხდაა. 20 ათას ლარს კი მხოლოდ იმიტომ ითხოვდა, რომ ინვალიდი ბავშვებისთვის დახმარება გაეწია.
თუ კახა კუკავა ტელეკამერების წინ ბოდიშს მოიხდის, სავარაუდოდ, მხოლოდ 600 ლარის გადახდა მოუწევს. ამით ის ლელი იაშვილის მიერ გადახდილ სასამართლო ხარჯებს: ადვოკატის საფასურსა და სასამართლო ბაჟს აანაზღაურებს.
ლელი იაშვილმა ჩვენთან საუბრისას განმარტებები კახა კუკავას ბრალდებაზეც გააკეთა. ცოტა ხნის წინ კონსერვატორების ლიდერი „ახალ 7 დღესთან“ საუბარში აღნიშნავდა, რომ ლელი იაშვილი პროვოკაციულ საქციელში ადრეც იყო შემჩნეული და მაგალითად სანდრო გირგვლიანის ფოტოების დახევას ასახელებდა (http://7days.ge/index2.php?newsid=169). ლელი იაშვილი ჩვენთან საუბარში გირგვლიანის ფოტოების დახევას უარყოფს.
„რაც შეეხება „დახეულ პლაკატებს“, ამაზე გეტყვით, რომ ქაშუეთის ეკლესიასთან ავკრიფე, პრეზიდენტი რომ ჰალსტუხს ჭამს, ის სურათები. ძალიან გავბრაზდი, ძირს რომ ეყარა. ვაფასებ ამ კაცს, ახალგაზრდაა და ბევრს შრომობს. ყველა ვხედავთ, რას დაამსგავსა ქვეყანა. მართალია, კიდევ ბევრია გასაკეთებელი, მაგრამ ჯერ მხოლოდ 6 წელი გავიდა მისი პრეზიდენტობიდან. გამოუცდელმა კაცმა ქვეყანა აქამდე მოიყვანა ეს ნამდვილად დასაფასებელია. თორემ მე და ჩემი შვილები არ ვიღებთ პრეზიდენტის ხელფასებს და ამის გამო არ ვართ მადლობლები.“
მართლმსაჯულება: ფრაზა - „ოცლარიანი კახპა“ კუკავას შეიძლება 20 ათასი ლარი დაუჯდეს
2-02-2010, 00:13
მადლენ მაჭარაშვილი
ხვალ, 3 თებერვალს, თბილისის საქალაქო სასამართლო კახა კუკავას წინააღმდეგ შეტანილ სარჩელზე იმსჯელებს. კონსერვატიული პარტიის გენერალური მდივნის დამნაშავეობის საკითხზე გადაწყვეტილებას მოსამართლე ლევან გვარამია გამოიტანს.
სარჩელის ავტორი მოქალაქე ლელი იაშვილია. სარჩელის საბაბი კი, 2009 წლის ივნისში, თბილისში, ინგოროყვას ქუჩაზე მომხდარი ინციდენტი. ოპოზიციის მიერ ორგანიზებული აქციების დროს საკნებით ჩახერგილი ქუჩების გახსნის მოთხოვნით ადგილობრივ მცხოვრებთა ერთმა ნაწილმა საპროტესტო აქცია გამართა. სწორედ, ამ აქციის ერთ-ერთი მონაწილე იყო ლელი იაშვილი. ქალბატონსა და კახა კუკავას შორის სიტყვიერი შელაპარაკება სიტყვიერ შეურაცხყოფაში გადაიზარდა და კონსერვატორების ლიდერმა მას ნაციონალების მხარდამჭერი „ოცლარიანი კახპა“ უწოდა. ინციდენტს მედიის წარმომადგენლებიც შეესწრნენ და მომხდარი ტელეეთერით გადასცეს.
ლელი იაშვილი საქალაქო სასამართლოში შეტანილი სარჩელით „პატივისა და ღირსების შელახვისათვის“ კუკავასგან 20 ათას ლარს, „მორალური კომპენსაციისთვის“ კი, ბოდიშის მოხდას ტელეეთერით ითხოვს. მოქალაქე იაშვილის ინტერესებს სასამართლოზე ადვოკატი იასონ ბესელია, კუკავას ინტერესებს კი - ქეთი ბექაური და ირმა ჭკადუა დაიცავენ.
საკითხთან დაკავშირებით კომენტარი კახა კუკავას ვთხოვეთ. მან „ახალ 7 დღესთან“ საუბრისას აღნიშნა, რომ პროცესზე მისვლას თავად არ აპირებს, მაგრამ საქმის სასამართლო განხილვას აუცილებლად დაესწრებიან მისი ადვოკატები.
„თავს დამნაშავედ არ ვცნობ. არასერიოზულია ეს ყველაფერი. კომპენსაციის სახით 20 ათასი ლარის მოთხოვნა და ფულით ღირსების შეფასება, ეს უკვე ნიშნავს იმას, რომ ადამიანს ღირსებაზე არასწორი წარმოდგენა აქვს.
ფულადი კომპენსაცია დაშვებულია იმ შემთხვევაში, როდესაც, მაგალითად, ფეხს ან ხელს მოგაჭრიან, ან რამე მსგავს ზიანს მოგაყენებენ. ასეთ სიტყვებზე რომ ფულადი თანხების გადახდა იყოს გათვალისწინებული, თბილისის თითოეულ რესტორანში ყოველდღიურად 1 მილონი ლარი გამოიწერებოდა.
ეს ქალბატონი პროვოკაციული საქციელით მანამდეც იყო ცნობილი - ხსენებულ ინციდენტამდე ცოტა ხნით ადრე რუსთაველის გამზირზე სანდრო გირგვლიანის და პოლიციის მიერ მოკლული სხვა ბიჭების პორტრეტებს ხევდა. ამის დამადასტრურებელი ფაქტებიც გვაქვს - ვიდეომასალის სახით. არც უარყოფს ამას - თავადვე აღიარა სხვადასხვა საგაზეთო ინტერვიუში.
ვერ გეტყვით თავად არის თუ არა ეს ქალბატონი „ნაციონალური მოძრაობის“ წევრი, მაგრამ, ფაქტია, იმ დღეს ნაციონალურ მოძრაობის წევრებთან ერთად იყო და ისინი ორგანიზებულად მოქმედებდნენ.“